ارتقاء مدرسه به ارتقاء سطح آگاهی ها و خلوص و تقوای کادر خصوصا مدیران وابسته است. برای بالابردن توانایی  دانش آموزان ، مدیران باید از خود شروع کنند و رابطه خود را با خدا ، مردم ، معلمان و دانش آموزان مدنظر قرار دهند و به میزان آگاهی خود از خداشناسی ، هستی شناسی ، اصول عقاید و باورها بیفزایند و در میدان عمل خلوص و تقوا همراه با تجربه و مهارت های لازم را بکار ببندد.

دانش آموزان به شخص مدیر و بدنبال وی کادر مرکزی مدرسه توجه ویژه دارند و الگوی خود را از آنان می گزینند. روابط انسانی و تاثیرات معنوی میدان اصلی محیط مدرسه است که در یک سوی آن شخص مدیر و در سوی دیگر همکاران و دانش آموزان قرار دارند .مدیران نباید هرگز تدارکاتچی مدرسه تلقی گردند که سخت افزار و اقتصاد مدرسه و حداکثر برنامه ریز درسی بعهده آنان باشد و یا جوابگوی بخشنامه های اداری !  مدیر توانمند ، دبیران آگاه و کادر توانمند جذب و تربیت می کند و با مطالعه و تحقیق سعی در یافتن طرح های موثر و روزآمد برای اجرای مدرسه می نماید  .به عبارت بهتر  مدیران رهبران مدارس اند و سیاست گذاری غیر از گردانندگی است .دانش سیاست گذاری حیطه ای بس وسیع تر از دانش گردانندگی نیاز دارد.

تسلط مدیر به مباحث روز فرهنگی ، نیازهای نسل جدید و آینده ای که بسوی آن رهسپار می باشند ، به مدبر کمک می کند تا اجزاء مدرسه و برنامه های آموزشی و تربیتی آن را مناسب با آن بچیند و کیفیت بخشی نماید. غفلت از آینده و گرفتار شدن در روزمره گی نتیجه کم بهره گی از دانش و اطلاعات روز افزونی است که اطراف ما را پر نموده اند. از این رو آموزش مستمر از توصیه های اکید سازمان های پیشرو بحساب می آید و پرچمدار این آموزش مستمر شخص مدیر است. مدیرانی که به تجارب و دانش گذشته خویش هر چند با موفقیتهایی همراه بوده است ، بسنده کنند، در گذشته باقی خواهند ماند و راه بسوی آینده نخواهند داشت.

موسسین مدارس ، ایده ها و آمال تعلیم و تربیت و دغدغه های خود را با انتخاب مدیران توانمند می توانند دنبال کنند و این اشتباه بزرگی است که مدیر را فقط یک مجری فرض نمایند .چراکه اتفاق نهایی در لحظه ی تصمیم گیری جزئی شکل می گیرد و کل چیزی نیست جز مجموع جزء ها.

والسلام  علی عباد الله الصاحین
سعد حجاریان